دلم عاشقانه تمنای حضورت را دارد...

برای تو مینویسم که برای من ناجی عشق بودی و در این تلاطم مواج زندگی مرا به برکه نیلوفری عشق رساندی

سلام بهونه قشنگ من برای زندگی آره منم همون بهونه ی همیشگی دلم میخواد ببینمت آخه واست تنگه دلم چشام دوباره خیسن و پر از آهه دلم فدای مهربونیات تویی تموم زندگیم تنها تویی برای من بود و نبود زندگیم...آغوش تو گناه نیست من در آغوش تو آرامش یافته ام که هیچ گناهی با آرامش مانوس نیست آغوش تو گناه نیست من در آغوش تو امنیت را احساس کرده ام که در هیچ گناهی امنیت محسوس نیست آغوش تو گناه نیست من در آغوش تو تمام زیبایی را لمس کرده ام که در هیچ گناهی زیبایی ملموس نیست پس امانم بده که تا ابد در دل این زیبایی آرامش یابم...

 

مخاطب خاص من !خاص بودن خاصیت توست ، تو همیشه خاص می مونی ، چون سلیقه ی منی.بهترین روزهای زندگی من روزیهایی بود که تو در میان عشقبازیهایمان در جواب سوالم که مهربانترین و زیباترین خانم دنیا مال کیه؟ روی همچون ماهت را برمیگرداندی و آرام زمزمه میکردی:  خب معلومه مال قاسممه و با بوسه هایم و با آرامشی که از نفست میگرفتم ز ته دل میگفتم دوستت دارم زندگی من و تو به هم ربط دارد !اگر بی ربط بود، هیچ وقت خدا ما را به هم نشان نمی داد! باور کن...

دیشب هنگام قرآن بر سر گرفتن جایی که دلم زاری کنان میگرید وچشمانم میسوزد از آتشی که وجودم را احاطه کرده،چه کنم؟چرا به من آرامش نمیرسد؟ لبخند کجای زندگی من است؟ غصه ها چه زمان کوچ میکنند؟ خواستم دعا کنم دیدم تو تنها دعای قشنگ منی خدا میشود مستجابت کند؟ مبادا کسی از خدا بی خبر برای خودش انتخابت کند؟ خدایم تو را استجابت کند، پس تو خود مددی رسان به این استجابت و این بود تنها خواسته من از خدا تو شبهای قدر.بعد از مراسم وقتی همه نماز قبل از سحر را میخواندند من هم دو رکعت گریه برای خاطره هایم یک قنوت سکوت برای یادت دو سجده بی قراری برای عشق بر باد رفته یک تشهد برای مرگ دلم.دیشب برایت یه لالایی قدیمی شیرازی خوندم با خودم: لالالالا بخواب عاشق بیداره برای خاطر تو بی قراره لالایی کن دلش آروم بگیره که دنیاش بی تو معنایی نداره لالالالا دل تو جای غم نیست دو چشمون قشنگت جای نم نیست بخواب من غصه هات رو بر می دارم؛ و بهش اضافه کردم: آخه سهم من از عشق تو کم نیست.

مهنازم وقتی تو رسیدی و به کلبه دلم پا گذاشتی در باورم نمی گنجید تو را در خلوتم بپذیرم! بیگانه ای بودی هم قفس بامن...روزی که آمدی لطف خدایم را دیدم،آرزویم را در آغوش دیدم و بوئیدم،تو را پرستیدم و به خاطرت درد کشیدم،چه شبها که نخوابیدم و چه روزها که گریستم به خاطرت...برای خود عالمی داشتی دورتر از ستاره های دوردست در سرزمینی که به روح من راهی نداشت و ناگهان تو را در روح خود حس کردم.در هر کلامت صدای لغزیدن بهار روی تن یخ زده ی دشت زمستانی شنیده می شود. تو بهار شدی بهار با تو جان گرفت تابستان با بودن تو هست شد پاییز چشمان هفت رنگش را از تو گرفت و زمستان نجابت کوههای پر برفش را. تو برایم فرشته عشق شدی و هستی تا ابد...

خانمم باز هم برای تو می نویسم از لحظه ی ضیافت من و دل که جای تو خالی بود.هیچکی مثل تو عشق و تو نگام ندید.هیچکی مثل تو به دلم آب حیات نداد. تنها زمانی که تو در کنارم بمانی دلم قرص میشود باز هم برای تو می نویسم از عطش دیدار تو...راستی تو کیستی که تمام روزهای بی ارزشم را در انتظار  تو می نشینم.و کاش لایق همه خوبی هایت باشم...

گلم جای این عبارت را در نامه آن روزت خالی دیدم: اطرافیان من همانند  کاکتوسند...!با اینکه ما به کاکتوس آب می دهیم ولی او به ما تیزی تیغش را نثار می کند، اگر می دانستم که اطرافیانم در قبال دادن آب تیغ نصیبم می کنند هرگز سقای خوبی نمی شدم...

خانمی وقتی از گذشته پر درد و رنجت برام گفتی و شباهت عجیب دردهای ما،آرزوم بود یه روزی من بشم همه  کس تو،توی این وادی بی کسی دنیا،من بشم نیلوفر آبی برکه زندگی تو،آرزوم بوده همیشه مثل یه ستاره باشم،که شبا با ناز و چشمک بگیری منو در آغوش،من بشم ستاره و تو بشی ماه آسمونم،تو بگی دوسم داری و من واست غزل بخونم،بخونم واست همیشه که تو قلبمی عزیزم،توی این وادی احساس عاشقتم من تا همیشه...من فقط عاشقت بودم و بس، گویا جزای عاشق شدن درد کشیدن است اما من راضی به جزایش شدم و تو را باز پرستیدم، حال عاجزانه از تو یک چیز میخواهم *محبت* چیزی که از وجودش لبریزی و دلم از عطشش می سوزد.کمی مهر،ذره ای احساس،میزانی لبخند وجرعه ای از عشق تو کافیست،تا فقط بتوانم دمی نفس را تجربه کنم.

مهنازم دلم عاشقانه تمنای حضورت را دارد...مرا همین بس که دوستت دارم ،از دیروز تا امروز ، تا ته فردا...