عبور می کنم هر روز از کنار اون نیمکت خالی پارک طالقانی.....
طوری که انگار کسی در آخرین نیمکت انتظارم را می کشد!
و به آنجا که می رسم باید وانمود کنم که باز دیر رسیدم و مهنازم نمی تونست بیشتر از این منتظرم بمونه