چرا ایمیل نزدم؟

مهنازم سلام

صبح زیبات بخیر و سلامت

خانمم وقتی فرمودی میخوام باهات حرف بزنم فقط شنونده باش؛اینقدر ذوق کردم که خدا می دانست.

نفس اینقدر دلم هوای نفس مسیحاییت رو کرده بود که خدا می دانست.

گلم هنوز وقت نشده متن هایی از آشنایی و احساسم برایت بنویسم اما باور کن اینقدر حرف برای گفتن هست که هیچ خواننده ای وقتی برای آن نخواهد گذاشت.

مهنازم تو دین ودنیای منی

جبران همه نداشته هام

شاید برای هیچ کس تصورش هم امکان پذیر نباشد که چقدر دوست داشتم و بهت عشق می ورزیدم و این دلیلی بود که حتی با تمام تحقیرهایی که شدم باز آسایش ظاهری در منزل،آینده درسی-شغلی،... رو رها کردم و آوارگی رو بر همه اون چیزها ترجیح دادم.

خانمم این ها شکوه نیست چون مسیری است که خودم انتخاب کردم.

روزی که برای دیدنت آمدم بعد از 5ماه،اونقدر فرصت داشتم که فکر کنم به آینده ای که قرار بود با هم بسازیم.

بزرگترین سوال زندگیم این بود که کسی که طاقت یه شب آوارگیم رو نداشت آیا واقعا می دانشت شبها آواره اماکن مذهبی و پارک هام؟ که جوابش رو دادی

آری هر انسان با تولدش سرنوشتی را با خود به یدک خواهد کشید و از آغاز سرنوشت من سیاه بختی بوده و بس

پس جای گلایه از خانمم و ... نیست که الان اینجام و اصلا مهم نیست که چی به روزم میاد و چه در پیش رو دارم

یقینا این تنها نافرمانی من خواهد بود این نگاشتن؛

وقتی که می فرمایی نه تماس تلفنی نه ایمیل معنایی جز برو پی کارت برام تداعی نشد و این مدت فقط تو خلوتم به وجودم لعن می فرستادم.

دیگه برام مهم نیست که بخونی یا نظر بذاری فقط برام مهمه که تمام بشه این نوشته ها و برای همیشه از دنیا تو که هیچ از این دنیا برم تا راحت بهش برسی

با وجودی که الان حالی دارم که هر آن تصمیم به خلاصی می گیرم اما تا اتمام این متون این زجرها رو تحمل خواهم کرد.

دوست نداشتم کسی این سرنوشت شوم را بداند اما یقینا دانستنش خالی از لطف نیست

هیچ گاه اسمی از خانمم نخواهم آورد خیالت راهت باشد چون این وسط من بودم که مقصر بودم

لیاقت ندارم که بنویسم دوستت دارم مهنازم